این امر مصادف شده است با تشدید حملات دریایی صنعا که چالشی آشکار برای ائتلاف نظامی فعال در دریای سرخ به رهبری واشنگتن و نیروی دریایی اروپایی «ASPEDS» محسوب می‌شود.
ارزیابی ماموریت نظامی در دریای سرخ که همچنان دغدغه اصلی سطوح سیاسی و نظامی در واشنگتن است، این امر را آشکار می‌کند که ناوگان پنجم آمریکا همان اشتباهی را که توسط «ائتلاف عربی» در حمله به یمن انجام شده بود، تکرار می‌کند. در حالی که صنعا دستاوردها را جمع می‌کند، ارتش آمریکا شکست‌ها را روی هم انباشته می‌کند، فرصت‌ها را هدر می‌دهد و حتی نمی‌تواند راه شرافتمندانه‌ای پیدا کند که اعتبارش را در برابر جهان حفظ کند.
وضعیت مخمصه آمریکا در تلاش واشنگتن برای جستجوی «دستاوردی» برای کاهش تأثیر شکست خود در صحنه عملیات یمن تجسم یافته است؛ همانطور که هفته گذشته اتفاق افتاد، زمانی که جان کربی، سخنگوی شورای امنیت ملی کاخ سفید، از «دستاوردهای» ساختگی ارتش آمریکا دفاع کرد و مدعی شد: «انصارالله به دلیل هوشیاری نیروی دریایی آمریکا، بیشتر از آنکه اهداف مورد نظر خود را هدف قرار دهد، بیشتر در هدف‌گیری‌هایشان اشتباه می‌کند.»
اما اریک بلومبرگ، فرمانده ناوشکن، «یو اس اس لابون» می‌گوید: «حوثی‌ها فقط کافی است یک پهپاد یا یک موشک را از پدافندهای ما عبور دهند تا خسارات لازم را وارد کنند، در حالی که ایالات متحده نمی‌تواند حتی یک اشتباه مرتکب شود.»
با این حال، بسیاری از مقامات آمریکایی اعتراف می‌کنند که تلاش‌های واشنگتن و لندن برای «کاهش» توانایی صنعا در هدف قرار دادن کشتی‌های تجاری به یک «بازی» گران ختم شده است. آنها این را اینگونه توجیه می‌کنند که ارتش آمریکا برای جنگ منظم طراحی شده است و «انصارالله» نوعی تهدید نظامی است که کنترل آن دشوار است.
براساس گزارش الاخبار لبنان، به گفته خود این مقامات، در روزهای اخیر به نظر می‌رسد که بازنگری در استراتژی آمریکا شامل کنار گذاشتن هدف قرار دادن قابلیت‌ها و اراضی یمن و اکتفای صرف به دفع حملات است.
با این حال، این بحث‌ها در محافل پشت درهای بسته باقی نماند، بلکه در فضای علنی مطرح شده است. دوشنبه گذشته، شبکه العربیه سعودی گزارش داد که وزارت دفاع آمریکا در حال بررسی برنامه‌های خود برای مقابله با یمن است و به جای تلاش برای تضعیف توانمندی‌های صنعا، صرفاً به سمت حفاظت از ناوبری حرکت می‌کند.
این شبکه سعودی به نقل از منابعی در این وزارتخانه گزارش داد که ایالات متحده قصد دارد بدون ناوهای هواپیمابر از ناوبری محافظت کند و به نیروهای شریک فعال در منطقه فرماندهی مرکزی ایالات متحده (سنتکام) اتکا کند.
پیشتر کشورهای حاشیه دریای سرخ و همچنین کشورهای حاشیه خلیج فارس از استفاده از فرودگاه‌ها یا پایگاه‌های نظامی آمریکا در قلمرو خود برای هدف قرار دادن یمن خودداری کرده بودند. با این حال، حداقل ۲ کشور در حال ارائه تسهیلات از قلمرو خود هستند: اولین مورد، امارات متحده عربی است که به پهپادهای آمریکایی اجازه داد از پایگاه الظفره در نزدیکی ابوظبی برای حمله به اهدافی در یمن پرتاب شوند، به طوریکه افزایش تعداد پروازها پس از هدف قرار دادن آیزنهاور طی ماه گذشته توسط انصارالله به ثبت رسید. دوم عربستان سعودی است، به طوریکه داده‌های وبگاههای تخصصی ناوبری هوایی نشان می‌دهند که یک هواپیمای آمریکایی برای تأمین سوخت هواپیماهای نظامی در هوا، از پایگاه هوایی «شاهزاده سلطان» به سمت دریای سرخ، پرواز کرده است با علم به اینکه ریاض چنین فعالیت‌هایی را به رسمیت می‌شناسد، اما آن را در چارچوب نظامی یا در چارچوب هدف قرار دادن یمن قرار نمی‌دهد.
با این حال، امارات متحده عربی که از هزینه اجازه دادن به هواپیماهای آمریکایی برای استفاده از خاک خود جهت حمله به یمن می‌ترسد، به دنبال جایگزینی است که این هزینه را کاهش دهد. سرویس اطلاعاتی «شبا اینتلینجنس» که از بریتانیا فعالیت می‌کند، روز یکشنبه فاش کرد که امارات متحده عربی به جای ناوهای هواپیمابر که به بودجه هنگفت و پرسنل زیادی نیاز دارند، به آمریکایی‌ها یک پایگاه نظامی در منطقه جدایی طلب «سومالی لند» را برای مقابله با یمن پیشنهاد کرده است.
به گفته این آژانس، پیشنهاد فوق از سوی مشاور امنیت ملی امارات یعنی طحنون بن زاید، در دیدار با جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی آمریکا و دیگر مقامات آمریکایی در اوایل ژوئن در واشنگتن ارائه شده است.
بنابراین، ابوظبی در تلاش است تا تلاش ناموفق خود برای حضور در سومالی لند را تکرار کند، زمانی که از تقاضای منطقه برای جدایی از موگادیشو سوء استفاده کرد تا رهبران آنجا را به این باور برساند که این امر موجب به رسمیت شناختن بین‌المللی استقلال آنها در ازای امضای قرارداد انحصاری برای بهره برداری از بندر «بربره»، با هدف استفاده از حضور خود در این بندر مهم در جنگ یمن و پیوستن به آمریکا در به اصطلاح مبارزه علیه دزدان دریایی سومالیایی می‌شود. با این حال، با توجه به حضور ۲ رقیب قدرتمند ترکیه و قطر، تلاش امارات برای کنترل مراکز نفوذ تصمیم‌گیری سیاسی در سومالی به نتیجه نرسید.
