کارشناسان بهداشت در چین دریافته اند که عدم استعمال دخانیات، ورزش بیشتر و رژیم غذایی متنوع مهم‌ترین عوامل برای زندگی تا صد سالگی هستند. آنان اشاره کرده اند که تحصیلات، وضعیت تاهل در مراحل بعدی زندگی تفاوت معنی داری با طول عمر نداشتند. هم چنین، افرادی که در مناطق شهری زندگی می‌کنند به اندازه افرادی که ساکن روستا هستند شانس رسیدن به صد سالگی را دارند. هم چنین، شاخص توده بدنی (BMI) بالاتر در سال‌های پس از میانسالی ممکن است به فرد کمک کند که اتفاقا عمر طولانی تری داشته باشد حتی اگر سال‌های جوانی خود را صرف کاهش وزن کرده باشد.
به گزارش دیلی میل، مسن‌ترین فرد زنده “ماریا برانیاس” از اسپانیا است که ۱۱۷ سال سن دارد. مسن‌ترین مرد جهان “جان تینیس وود” بریتانیایی است که در تاریخ ۲۶ آگوست تولد ۱۱۲ سالگی خود را جشن می‌گیرد. او پیش از این عمر طولانی خود را به صرف ماهی در وعده شام هر جمعه شب خود مرتبط دانسته بود.
محققان دانشگاه فودان در شانگهای می‌گویند یافته‌های آنان اهمیت داشتن یک سبک زندگی سالم را حتی در سنین بسیار بالا نشان میدهد و تاکید کردند که هرگز برای بهبود دیر نیست. آنان اشاره کرده اند که باید راهبرد‌های بهبود سبک زندگی به ویژه برای افرادی که در سنین بالاتر قرار دارند طراحی شوند و مزایای زندگی سالم باید برای افراد در هر سنی تبلیغ شود. محققان داده‌های دقیق ۵۲۲۲ فرد ۸۰ ساله و در سنین بالاتر را مورد مطالعه قرار دادند. از این تعداد ۱۴۵۴ نفر به سن ۱۰۰ سالگی رسیده بودند.
به هر فرد بر اساس عادات سیگار کشیدن و ورزش که خود گزارش داده بودند به علاوه تنوع رژیم غذایی و شاخص توده بدنی “نمره سبک زندگی سالم” (HLS) از ۰ تا ۱۰ داده شد. شاخص توده بدنی یک فرد را می‌توان با تقسیم وزن بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه کرد. این معیار می‌تواند تخمین تقریبی از اضافه وزن یا کمبود وزن یک فرد ارائه دهد.
این مطالعه که نتایج آن در ژورنال Jama Network Open منتشر شده نشان میدهد افرادی که نمره سبک زندگی سالم بالاتری کسب کردند به طور قابل توجهی بیشتر به صد سالگی رسیده بودند.
افرادی که هرگز سیگار نکشیده بودند، همیشه به طور منظم ورزش می‌کردند و رژیم غذایی متعادلی داشتند بیش‌ترین شانس رسیدن به صد سالگی را داشتند. محققان آن پژوهش نوشتند: “شاخص توده بدنی بالاتر ممکن است نقش محافظتی در کاهش خطر مرگ و میر در جمعیت‌های مسن‌تر داشته باشد”.
این یک سوال مهم را مطرح می‌کند که آیا ارزیابی رفتار‌های سبک زندگی سالم باید در گروه‌های سنی مختلف سفارشی شود یا خیر. به طور خاص شاخص توده بدنی برای افراد در سنین بسیار بالا ممکن است بازتاب دهنده سوء تغذیه بالقوه و سایر شرایط مزمن باشد و نه شاخصی از سبک زندگی.
