بخش‌های مهم این گفت‌وگوی علی‌اصغر شعردوست نماینده دوره ششم مجلس شورای اسلامی در ادامه می‌خوانید؛
بسیاری از آلات موسیقی که از قبل از اسلام هم بوده‌اند. خب الان ما می‌توانیم بگوییم مثلا در سازها کدام اسلامی است و کدام اسلامی نیست؟ تنبک اسلامی داریم و تنبک غیراسلامی! ضرب اسلامی و غیر اسلامی! تار اسلامی و غیراسلامی! بیایید در سازهای نوین، پیانو، گیتار! اینها اصلا در هنر معنا پیدا می‌کند. بعد هم واژه ارشاد وقتی در نام وزارتخانه هست، به اعتقاد من یک نوع مسوولیت خاصی را القا می‌کند که باید مرشد جامعه مردمان را به این جهت سوق دهد.
این مساله در وزارتخانه یعنی اینکه اولا معلوم نیست کی اینجا ارشاد می‌کند! وزارتخانه باید جامعه را ارشاد کند؟! من فکر نمی‌کنم که وظیفه یک وزارتخانه باشد! پس اگر یک همچین چیزی باشد در آنجا حوزه‌های علمیه چه مسوولیتی دارند؟ درس‌های اخلاق، منبرها، مساجد چه وظیفه‌ای دارند؟ این نهادها جاهایی هست که ما در سنت ایرانی‌مان و هم در اعتقادات‌مان وظیفه ارشاد را اینها برعهده دارند.
باید در اسم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تجدید نظری شود، وزارت فرهنگ و هنر شود و بحث ارشاد هم یک وظیفه‌ای است که اگر حکومت بر خود وظیفه‌ای می‌داند این را درجاهای خاصی تعریف کند.
وقتی من تغییر نام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به وزارت فرهنگ و هنر را مطرح می‌کنم، اساسا نه تنها مخالفتی با اسلام ندارم بلکه با تمام وجود به اسلام و آموزه‌های دین مبین اسلام و ضرورت ارایه مفاهیم اعتقادی اسلام به شکلی روزآمد و جذاب نه تنها معتقدم بلکه ضروری می‌دانم اما عرضم این است که اینها در چارچوب یک وزارتخانه یا سازمان اداری خاص آن نمی‌گنجد.
این نه تنها در چارچوب یک وزارتخانه بلکه در چارچوب قوه مجریه هم نباید محدود شود. این محدود کردن باعث می‌شود که نه تنها ارشاد اسلامی صورت نگیرد بلکه بخش مهم دیگری از انواع هنر هم بدون متولی بماند و به بوته نسیان سپرده شود.
نه تنها یک وزارتخانه به نام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بلکه مجموعه حکومت‌ها در دنیای امروزی حداقل در حوزه فرهنگ و هنر با برخورد سلبی و ایجاد محدودیت، ره به جایی نمی‌برند.
