یک مطالعه جدید در دانشگاه نورث وسترن، زبان دوم حیات را آشکار میکند، یک کد هندسی که نحوه تفکر ژنوم ما را شکل میدهد.
به نقل از آیای، زبان جدیدی در درون ما پیدا شده است، زبانی که با حروف دیانای نوشته نشده، بلکه در شکل آن حک شده است.
دانشمندان برای دههها معتقد بودند که جوهره حیات صرفا در چهار پایه شیمیایی نوشته شده است: A، C، T و G. این دو با هم کد ژنتیکی، «متن» زیستی که ما را تعریف میکند، را تشکیل میدهند.
اما تحقیقات جدید دانشگاه نورث وسترن نشان میدهد که ماجرا فراتر از اینهاست. یک زبان دوم که بر اساس هندسه ساخته شده است تا شیمی.
این مطالعه که توسط مهندس زیست پزشکی وادیم بکمن انجام شده است، نشان میدهد که ساختار فیزیکی سهبعدی دیانای دارای یک «کد هندسی» است. سیستمی که به سلولها اجازه میدهد محاسبه کنند، به خاطر بسپارند و سازگار شوند.
بکمن میگوید: به جای یک دستورالعملهای از پیش تعیین شده بر اساس مجموعه دستورالعملهای ژنتیکی ثابت، ما انسانها سیستمهای محاسباتی زنده و نفسکشیده هستیم که میلیونها سال است که از نظر پیچیدگی و قدرت در حال تکامل بودهایم.
بکمن، استاد دانشکده مهندسی مککورمیک دانشگاه نورث وسترن، این کشف را به عنوان کشف «طرح اولیهای» توصیف میکند که به ژنومها اجازه میدهد مانند ریزپردازندههای زنده رفتار کنند.
هندسه حافظه را مینویسد
درون هر سلول، دیانای به «حوزههای بستهبندی» نانومقیاس تا میخورد که گرههای حافظه فیزیکی ایجاد میکنند، واحدهایی که میتوانند فعالیت ژنتیکی را ذخیره و تثبیت کنند.
این ساختارها تصادفی نیستند. به نظر میرسد در طول میلیونها سال، طبیعت شکل ژنوم را بهینه کرده است تا آن را در ذخیره و دسترسی به اطلاعات کارآمدتر کند.
این معماری هندسی حتی ممکن است توضیح دهد که چگونه موجودات پیچیده به سرعت تکامل یافتهاند نه با اختراع ژنهای جدید، بلکه با بازآرایی روشهای استفاده از ژنهای موجود.
داستانهایی که سلولها میتوانند بگویند
این کشف، نحوه تفکر دانشمندان در مورد تکامل و بیماری را تغییر میدهد. با افزایش سن سلولها، «زبان» هندسی آنها ممکن است دقت خود را از دست بدهد و منجر به شرایطی مانند سرطان یا تخریب عصبی شود.
به جای یک پازل از کلمات ژنتیکی، کد هندسی به سلولها اجازه میدهد بافتهای پیچیدهای مانند مغز یا پوست بسازند. اما با افزایش سن، این زبان وفاداری خود را از دست میدهد.
درک این کد پنهان میتواند راههای جدیدی را برای ترمیم یا بازنویسی خاطرات سلولی ممکن کند.
