فیبر موجود در بامیه به حفظ قندخون کمک می‌کند. همچنین سرعت جذب قند را کاهش می‌دهد، پس دیابتی‌ها بدانند که بامیه برای آنها بسیار مفید است. درواقع پوسته فوقانی بامیه، قندخون را تثبیت کرده و آن را در حد غیرقابل جذب از طریق روده نگه می‌دارد.
افرادی که دیابت دارند، می‌توانند هرشب یک بامیه را از وسط دو نیم کنند و داخل لیوان آب قرار دهند، سپس این محلول را در یخچال گذاشته و صبح ناشتا میل کنند. اگر یک هفته منتظر بمانند اثر معجزه‌آسای آن را خواهند دید و حتما شگفت‌زده خواهید شد.
کلسترول‌زدایی به روش طبیعی!
موسیلاژ (نوعی فیبر) موجود در بامیه به کلسترول غذا متصل شده و جذب آن را کاهش می‌دهد و باعث دفع سموم از بدن می‌شود. مصرف بامیه همچنین به‌دلیل داشتن پتاسیم و منیزیم باعث کاهش فشارخون می‌شود. علاوه براینها بامیه برای پیشگیری از فشارخون بالای دوره بارداری مفید است.
مقوی و خون‌ساز!
اسیدفولیک موجود در بامیه باعث کاهش ماده مسدود کننده رگ‌های خونی می‌شود و می‌تواند در خون‌سازی موثر باشد. درواقع افرادی که دچار کمخونی هستند باید حتما بامیه مصرف کنند. در مجموع بامیه به علت دارا بودن مواد مغذی و فیبرهای محلول و املاح باعث پیشگیری از بیماری‌های قلبی می‌شود .
مبارزه همه جانبه با یبوست! مصرف بامیه هم مانع یبوست می‌شود و هم به روند کاهش وزن کمک می‌کند. بسیاری از متخصصان معتقدند بیشتر بیماری‌ها از روده آغاز می‌شود. فیبر موجود در بامیه با جذب آب کافی، از بروز یبوست جلوگیری کرده و ابتلا به بیماری‌هایی از قبیل بواسیر را به‌شدت کاهش می‌دهد.
معمولا برای افزایش حجم مدفوع و رفع یبوست، مصرف سبوس گندم توصیه می‌شود که امکان دارد دیواره روده را حساس کند، اما موسیلاژ موجود در بامیه این تاثیر را نداشته و خروج مدفوع را بسیار آسان می‌کند. بامیه به‌دلیل خاصیت لزجی و لغزندگی یکی از ملین‌های بسیار مفید به‌شمار می‌آید.
خواص درمانی بامیه از دیدگاه طب سنتی:
– از دیدگاه طب‌سنتی ایران بامیه سرد و تر است.
– مصرف آن برای افراد گرم‌مزاج مفید است.
– در برطرف کردن بلغم، صفرا و سودا تاثیرگذار است.
– جوشانده بامیه تقویت‌کننده و نرم‌کننده پوست است.
– بامیه ادرارآور است.
– درمان‌کننده سوزش و درد در مجاری ادرار است.
– لعاب حاصل از جوشاندن میوه یا تخم بامیه نرم‌کننده است و برای درمان سوزاک به کار می‌رود.
– تخم بامیه محرک قلب و ضداسپاسم است.
– قدیم‌ترها از بامیه ضماد تهیه کرده و روی زخم می‌گذاشتند تا آن را التیام دهد.
