به یک مزرعه در جنوب ایران می‌روید و صدای «مااااااا» گاو‌ها را می‌شنوید. حال به شمال کشور سفر کنید و دوباره گوش دهید. آیا تفاوتی میان این صدا‌ها احساس می‌کنید؟ شاید در نگاه اول، این موضوع خنده‌دار به نظر برسد، اما پژوهش‌های علمی نشان داده که حیوانات نیز درست مانند انسان‌ها می‌توانند لهجه داشته باشند.
گروهی از زبان‌شناسان و دام‌پزشکان تحقیقاتی را بر روی گاو‌ها انجام دادند که نشان می‌دهد گاو‌ها بسته به منطقه جغرافیایی خود، صدا‌های متفاوتی تولید می‌کنند. این تفاوت‌ها در لهجه به‌خصوص زمانی آشکار می‌شود که حیوانات مدت زیادی در کنار هم زندگی کرده باشند. همان‌طور که ما انسان‌ها با شنیدن لهجه یک فرد می‌توانیم حدس بزنیم اهل کدام منطقه است، به نظر می‌رسد گاو‌ها نیز گویش‌های محلی دارند که با هم فرق می‌کند.
پرندگان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. تحقیقات روی گونه‌های مختلف پرندگان آوازخوان نشان داده که آواز‌های آنها بسته به زیستگاه و گروه اجتماعی‌شان، تغییر می‌کند. برای مثال، گنجشکان ساکن یک منطقه خاص نوعی از آواز را تکرار می‌کنند که ممکن است برای گنجشکان مناطق دیگر ناآشنا باشد. به عبارت دیگر، می‌توان گفت پرندگان همانند انسان‌ها “زبان محلی” خود را دارند.
اما چرا چنین اتفاقی رخ می‌دهد؟ برخی دانشمندان معتقدند که تفاوت لهجه در حیوانات به دلیل نیاز‌های ارتباطی محلی و تعامل با اعضای گروه خود است. برای مثال، گاو‌هایی که در مراتع باز و گسترده زندگی می‌کنند، ممکن است صدایی بلندتر و رساتر داشته باشند تا پیام‌هایشان به گوش سایر اعضای گله برسد. در مقابل، گاو‌های مناطق جنگلی یا بسته ممکن است صدا‌هایی بم‌تر و متفاوت تولید کنند.
از سوی دیگر این پدیده می‌تواند نشان‌دهنده سطح بالاتری از هوش اجتماعی در حیوانات باشد. تغییر در صدا‌ها و تطبیق آنها با محیط یا گروه اجتماعی نشان‌دهنده توانایی یادگیری و انطباق است که پیش‌تر تنها به انسان‌ها نسبت داده می‌شد.
این پرسش که آیا لهجه در حیوانات به معنای واقعی کلمه وجود دارد یا صرفاً یک تغییر ساده در فرکانس و شدت صداست، همچنان محل بحث است. با این حال، نتایج این تحقیقات، پنجره‌ای جدید به سوی درک عمیق‌تر از ارتباطات بین حیوانات گشوده است.
