در دنیای ورزش، بسیاری از افراد در دویدن مسافت یک کیلومتری با مشکل مواجه هستند، در مقابل، عده‌ای دیگر قادرند ده کیلومتر را بدون هیچ گونه زحمتی بدوند. تعداد محدودی از افراد جسور، در دو فوق‌ماراتن شرکت می‌کنند که ۴۲.۲ کیلومتر مسافت دارد. اما انسان تا چه مسافتی می‌تواند بدون آنکه مجبور به توقف شود بدود؟
برای پاسخ به این پرسش، نخست باید تعریف دقیقی از «توقف» ارائه دهیم. رکورد غیررسمی طولانی‌ترین دویدن بدون توقف، متعلق به دین کارنازس است که در سال ۲۰۰۵ موفق شد مسافت ۵۶۳ کیلومتری را طی سه روز و نیم بدود.
در سال ۲۰۲۳، هاروی لوئیس، دونده فوق‌ماراتن، رکورد جدیدی را در نوعی مسابقه استقامتی به ثبت رساند. در این مسابقه دوندگان موظفند هر ساعت یک دور ۶.۷ کیلومتری را کامل کنند تا زمانی که تنها یک نفر باقی بماند. لوئیس موفق شد ۱۰۸ دور کامل را در همان تعداد ساعت (معادل ۴.۵ روز) طی کند که مجموعا مسافتی برابر با ۷۲۴ کیلومتر میشود. او تنها چند دقیقه در پایان هر ساعت برای استراحت فرصت داشت و سپس مجدداً به دویدن ادامه می‌داد.
از آنجایی که دوندگان فوق‌ماراتن در طول مسابقه بارها برای انجام کارهایی مانند راه رفتن، تغذیه، بستن بند کفش، رفع نیازهای شخصی و حتی خوابیدن (بسته به نوع و مسافت مسابقه) مجبور به توقف می‌شوند، رکورد رسمی برای طولانی‌ترین دویدن بدون توقف ثبت نشده است. با این حال، اگر چنین رکوردی وجود داشت، نیازهای طبیعی انسان احتمالا بزرگترین مانع بر سر راه آن می‌شد.
جنی هافمن، استاد دانشگاه هاروارد که خودش یک دونده فوق‌ماراتن است، معتقد است که ادرار کردن مهمترین عامل محدود کننده در این زمینه خواهد بود. هافمن رکورد جهانی سریع‌ترین عبور از آمریکا با پای پیاده توسط یک زن را در اختیار دارد. او این مسیر طولانی را در مدت زمان ۴۷ روز، ۱۲ ساعت و ۳۵ دقیقه طی کرد.
گیوم میلت، فیزیولوژیست ورزشی دانشگاه ژان مونت فرانسه، می‌گوید که انسان‌ها صرف نظر از نیاز به توقف‌های کوتاه برای رفع نیازهای بیولوژیکی، ویژگی‌های خاصی دارند که به آنها اجازه می‌دهد در دوهای استقامتی عملکرد خوبی داشته باشند. از جمله این ویژگی‌ها می‌توان به عضلات سرینی بزرگ برای ایجاد نیروی رانش رو به جلو، توانایی ذخیره انرژی کشسانی در تاندون‌ها و عضلات، و رباط‌های گردن قوی برای حفظ ثبات مغز در حین دویدن اشاره کرد.
انسان‌ها همچنین به خوبی با دویدن در گرما سازگار شده‌اند. دکتر میلت می‌گوید:
ما توانایی تنظیم دمای مرکزی بدن خود را داریم، حتی در شرایطی که دمای محیط بسیار بالا باشد. این قابلیت، ما را نسبت به بسیاری از گونه‌های دیگر متمایز می‌کند.
با این حال، انسان‌ها هرگز به طور خاص برای دویدن در مسافت‌های خیلی طولانی تکامل نیافته‌اند. دکتر لیبرمن خاطرنشان می‌کند:
انسان‌ها برای بیشتر تاریخ حیات خود، مجبور به انجام فعالیت‌های فیزیکی سنگین برای بقا بوده‌اند. اگرچه بدن انسان توانایی شگفت‌انگیزی برای دویدن‌های طولانی‌مدت دارد، اما این توانایی نتیجه تکامل خاص برای چنین فعالیت‌هایی نیست، بلکه تطبیق بدن در شرایط سخت‌تر است.
عوامل متعددی می‌توانند یک دونده را مجبور به توقف کنند، از جمله آسیب‌های فیزیکی، خستگی عضلانی و کمبود خواب. اما عامل مهم دیگری که در دویدن‌های استقامتی بسیار تأثیرگذار است، استقامت ذهنی است. دوندگان فوق ماراتن برای ادامه دویدن به مدت چند روز، باید بر درد و خستگی غلبه کنند.
افرادی که خود را تا این حد تحت فشار قرار می‌دهند، به تمرینات گسترده‌ای نیاز دارند تا از آسیب دیدگی جلوگیری کنند. هافمن پیش از دویدن خود، هفته‌ای ۳۲۲ کیلومتر تمرین می‌کرد تا هم آمادگی هوازی لازم برای یک ورزش طولانی‌مدت را کسب کند و هم استخوان‌هایش به اندازه‌ای قوی شوند که بتوانند ضربات مکرر دویدن روی آسفالت را تحمل کنند.
با این حال، هر ساله تعداد بیشتری از افراد تلاش می‌کنند در فوق‌ماراتن‌ها شرکت کنند. بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۲۰، میزان مشارکت در این مسابقات ۱۶۷۶ درصد افزایش یافته است. با محبوب‌تر شدن این ورزش، دونده‌های جدید به دنبال شکستن رکوردهای قبلی خواهند بود. هافمن معتقد است که این محدودیت‌ها در آینده بیشتر و بیشتر خواهد شد.
