سو-35 جنگنده ای چند منظوره با قدرت مانور بالا است که با هدف مقابله با تهدیدات هوایی، زمینی و همچنین درگیری با نیروهای سطحی دریایی دشمن طراحی شده است.
این جنگنده تک سرنشین اساسا یک نسخه به شدت ارتقا یافته از هواپیمای سوخو سو-27 (در ناتو به نام فلنکر شناخته می شود) است. این جت جنگنده در ابتدا برای صادرات در نظر گرفته شده بود. با این وجود، سو-35 از سال 2014 در خدمت نیروی هوایی روسیه قرار دارد و نخستین استقرار جنگی خود را در سال 2015 در سوریه تجربه کرد. در آن زمان، از این جت جنگنده برای پشتیبانی از هواپیماهای روسی دیگر در ماموریت های بمباران استفاده شد.
سوخو سو-35 خود را به عنوان دشمنی بسیار توانمند برای برخی از جنگنده های نسل چهارم غربی از جمله اف-15 ایگل، اف/ای-18 سوپر هورنت و یوروفایتر تایفون مطرح کرده است. اگرچه سوخو سو-27 در ابتدا برای مقابله با اف-15 ایگل آمریکا در دهه 1970 توسعه یافت، اما سوخو سو-35 پاسخی به جنگنده اف-16 فایتینگ فالکون بود.
ورود سوخو سو-27ام ارتقا یافته
توسعه آنچه که در نهایت به سوخو سو-35 تبدیل شد، در اوایل دهه 1980 آغاز شد. این هواپیما نخستین پرواز خود را در سال 1988 انجام داد و در آن زمان به نام سو-27ام شناخته می شد. این نسخه ای فوق چابک از سو-27 برای ماموریت های برتری هوایی و همچنین با قابلیت حضور در ماموریت های هوا به سطح بود.
این جت جنگنده به عنوان جایگزینی برای جنگنده های سو-27 و میگ-29 شوروی پیشنهاد شد و تولید اولیه سو-27ام در سال 1988 آغاز شد. پس از مدت کوتاهی، این هواپیما به عنوان سو-35 دوباره طراحی شد. با این وجود، تنها 12 فروند از این مدل شامل 9 فروند هواپیمای پیش تولید برای نیروی هوایی روسیه تکمیل شد و در سال 1995 تولید آن متوقف شد.
با از سرگیری تولید، نسخه های بهبود یافته از سو-35 از جمله سو-35بی ام و سو-35یو بی معرفی شدند. با این وجود، تنها سو-35اس که نخستین پرواز خود را در سال 2008 انجام داد، به عنوان نسخه نهایی به تعداد زیاد تولید شد.
چین 24 فروند از این جنگنده چند منظوره را در سال 2015 سفارش داد و به نخستین مشتری خارجی آن تبدیل شد.
سوخو سو-35؛ جنگنده ای سریع و مانورپذیر
در شرایطی که سو-35اس به طور کلی از طراحی بال-بدنه ترکیبی سو-27 بهره می برد، اما می توان آن را به واسطه کاناردها (پیش بال ها) از نسخه اصلی متمایز کرد. این جت جنگنده به دو پیشرانه قدرتمند ساترن ای ال-41اف1اس مجهز است که امکان دستیابی به سرعت های فراصوت بدون استفاده از پس سوز را فراهم می کنند.
پیشرانه ها همچنین به دلیل استفاده از سامانه بردار رانش سه بعدی، سو-35 را به هواپیمایی بسیار مانورپذیر تبدیل می کنند.
بیشینه وزن برخاست از زمین سو-35 برابر با 34.5 تن است و می تواند به بیشینه سرعت 2500 کیلومتر بر ساعت دست یابد. برد عملیاتی این جنگنده بین 1500 تا 4500 کیلومتر است و می تواند تا 20 هزار متر اوج بگیرد.
سوخو سو-35؛ فراتر از یک جنگنده برتری هوایی
سوخو سو-35 اگرچه در درجه نخست به عنوان یک جنگنده برتری هوایی شناخته می شود، اما دارای توانایی ثانویه شرکت در ماموریت های هوا به سطح نیز است. این هواپیما می تواند مقدار زیادی سلاح را حمل کند. سو-35 دارای 12 نقطه اتصال روی بال ها و بدنه خود است که امکان حمل مهمات با بیشینه وزن 8000 کیلوگرم را فراهم می کنند. این جت جنگنده توانایی حمل انواع مختلفی از سلاح های هوا به هوا، هوا به سطح، ضد تشعشع، موشک های ضد کشتی و همچنین بمب های هدایت شونده تلویزیونی، لیزری و ماهواره ای را دارد.
همچنین، سو-35 به یک توپ 30 میلیمتری جی اس اچ-30-1 با 150 گلوله مسلح است.
این جنگنده می تواند به یک غلاف جنگ الکترونیک مجهز شود که قابلیت جمینگ قدرتمندی را برای آن فراهم می کند. گزارش شده است که جمر پیشرفته آن می تواند عملکرد رادارهای دشمن را کاهش داده و همچنین رادارهای آنبورد موجود در موشک ها، به ویژه ایم-120 ای ام آر ای ای ام را کور کند.
همچنین، گزارش شده است که سوخو سو-35 به سامانه کنترل راداری آنبورد، سامانه مکان یابی اپتیکال، و مجموعه دفاع شخصی آنبورد مجهز است. این جت جنگنده توانایی کنترل اقدامات گروه هوانوردی در آسمان و همچنین استفاده از مدرن ترین موشک های هدایت شونده را دارد.
خلبان سو-35 دارای دو سامانه ارتباطات رادیویی رمزگذاری شده وی اچ اف/یو اچ اف و یک سامانه پیوند داده نظامی مقاوم در برابر پارازیت بین هواپیماهای اسکادران و بین هواپیما و کنترل زمینی است. سامانه ناوبری آن مبتنی بر یک نمایشگر نقشه دیجیتال با یک سامانه ناوبری اینرسیایی متصل به بدنه و یک سامانه موقعیت یابی جهانی است.
به رغم آنکه جنگنده های نسل جدید وارد میدان رقابت شده اند اما سو-35 همچنان قابلیت های عملیاتی بالایی دارد و همین امر موجب شده تا نیروی هوایی روسیه به این پرنده همه کاره نیاز بالایی داشته باشد.
