یادداشت یوسف پزشکیان درباره کانال تلگرامی «دغدغه‌های مسعود» به شرح زیر است:
نویسندگان کانال دغدغه‌های مسعود را نمی‌شناسم. راستش را بخواهید حتی یادداشت‌هایشان را دنبال نمی‌کنم. شاید تعداد یادداشت‌هایی که از کانال خوانده‌ام به تعداد انگشتان یک دست هم نرسد. سه تا دلیل به ذهنم می‌رسد: یک) فرصت نمی‌کنم. در واقع سعی می‌کنم وقتم را برای مسئله‌ای صرف کنم که احتمال می‌دهم باید مداخله‌ای بکنم یا کاری انجام بدهم. دو) وقتی خود اتفاقات را می‌بینم، تصویرشان اهمیت خود را از دست می‌دهد. و سه) شاید زیادی از فضای طنز و شوخی فاصله گرفته‌ام!
در خوش ذوقی و خلاقیت‌شان حرفی ندارم. منتها وقتی چیزی جدی گرفته می‌شود، گنجاندن مطالبِ کذب، گمراه‌کننده و آسیب‌زا می‌شود. هرچقدر هم بگوییم طنز است شوخی است واقعی نیست افاقه نمی‌کند. به نظر می‌رسدنویسندگان برخی اخبار را از اینترنت جمع می‌کنند و آن‌ها را با خبرهایی که خودشان می‌سازند ترکیب می‌کنند تا یک تصویر کامل بسازند. اخبار ساختگی (فیک؛ نادرست) دست‌مایه اعتراض‌ها و ناراحتی‌ها می‌شود.
چند بار افراد مختلف و گاه مسئول تماس گرفتند که «چرا دکتر چنین حرفی را زده؟» یا «حرفی که دکتر زده درست نیست» و شروع کرده‌اند مسئله را توضیح دادن. رد مطلب را که زدیم به یادداشت‌های کانال مذکور رسیدیم. هربار به یکی از این مسئولان شاکی توضیح می‌دهیم کانال ربطی به ما ندارد، شاکی دیگری پیدا می‌شود. همین دیروز به غلط نوشته بودند رئیس‌جمهور «با امکانات دولتی و پرواز اختصاصی» رفته تبریز. از بچه‌های اطلاع‌رسانی شاکی بودند که چرا این صفحه را نمی‌بندید؟
می‌دانیم که وقتی به چنین کانالی اقبال نشان داده می‌شود یعنی یک خلاء وجود دارد که این کانال دارد پر می‌کند. از این جهت برخی پیشنهاد می‌کردند که خودمان خاطرات روزنوشت واقعی را منتشر کنیم.
انتشار روزانه خاطرات در چنین سطحی خودسانسوری زیادی طلب می‌کند، که یادداشت را مثل شیر بی یال و دم و کوپال کم فایده می‌کند. مخاطرات خاص خودش را هم دارد و ظرافت زیادی می‌طلبد. مجموع ملاحظاتی که داشتیم مانع از این می‌شد که ایده را عملی کنیم.
یادداشت‌های کانال دغدغه مسعود تیغ دولبه است. خوبی‌هایی دارد، مشکلات و حاشیه‌هایی هم دارد. امیدوارم که حاشیه‌هایش بر خوبی‌هایش نچربد. من واقعا دوست دارم همه بتوانند بنویسند و حرف بزنند. البته آزادی مرزی دارد که رعایت آن کمک می‌کند آزادی تداوم داشته باشد.
