شکات که از سال ۹۹ شکایت‌های خود را مطرح کرده و خواستار مجازات متهم شده بودند، بار دیگر درخواست اعدام او را کردند.
بر اساس گفته‌های شکات، متهم در پارک مهرگان تهران کمین کرده و در یک فرصت مناسب به زنان و دختران جوان حمله می‌کرد و با تهدید چاقو به آنها تعرض می‌کرد.
اولین شاکی وقتی به پلیس مراجعه کرد که وضعیت آشفته‌ای داشت و درخواست کمک کرد. او گفت: من در پارک مهرگان به دام افتادم، مردی به سمتم حمله کرد. گردنم را فشار داد که از حال رفتم. وقتی به هوش آمدم در حال آزار و اذیت من بود. به او التماس کردم که شوهر و بچه دارم تا رهایم کند. او دوباره گلویم را فشار داد. همان لحظه که وانمود کردم مرده‌ام، او مرا رها کرد.
چند روز بعد، دومین شاکی به پلیس مراجعه کرد. او گفت: در پارک همراه همسر و فرزندم بودم که تلفن‌همراهم زنگ خورد. درحال صحبت با تلفن بودم و همسر و فرزندم به سمت زمین بازی رفتند. در یک لحظه این مرد مقابلم ظاهر شد و با چاقو تهدید کرد اگر سروصدا کنم مرا می‌کشد. او مرا روی زمین انداخت و آن‌قدر سرم را به زمین کوبید که بیهوش شدم. وقتی به هوش آمدم فهمیدم مرا آزار داده است.
در حالی که تعداد زنان شاکی داشت بیشتر می‌شد، ماموران از طریق دوربین‌های مداربسته موفق شدند فردی را که تبعه افغانستان بود شناسایی کنند. او دقیقاً مشخصاتی را داشت که زنان شاکی گفته بودند.
در مواجهه حضوری، شکات مرد افغانستانی را شناسایی کردند و پرونده برای بررسی به دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد.
در حالی که متهم یک بار به آزار زنان اعتراف کرده بود، دفعات بعد همه چیز را منکر شد. اما شکات گفتند آثار تجاوز را نگه داشتند و آثاری رو لباس آنها باقی مانده است. به همین دلیل مدارک به دست آمده به دستور دادگاه به پزشکی قانونی ارسال شد.
با مشخص شدن موضوع تجاوز، جلسه رسیدگی برگزار شد.
در جلسه دادگاه شکایت یک به یک در جایگاه قرار گرفته و خواستار مجازات اعدام برای متهم شدند.
وقتی نوبت به متهم رسید او گفت که اصلاً این زنان را نمی‌شناسد و آنها دروغ می‌گویند. او که قبلاً گفته بود همسرش در ایران نیست و تحت فشار تجاوز کرده است، این بار گفت که دروغ گفته و زن و بچه‌اش در ایران هستند.
با پایان جلسه، قضات وارد شور شدند و با توجه به مدرک‌های موجود در پرونده، مرد افغان را به جرم تجاوز به شش شاکی، به اعدام محکوم کردند.
متهم به رأی صادره اعتراض کرد و پرونده برای بررسی مجدد به دیوان عالی کشور فرستاده شد. دیوان عالی کشور بعد از بررسی و با توجه به اظهارات دو تن از شاهدان، رأی صادره را نقض کرد و پرونده مجدداً به دادگاه بازگردانده شد.
یک بار دیگر شکات در جلسه دادگاه که در شعبه ۱۱ دادگاه کیفری استان تهران برگزار شد، حاضر شدند. آنها گفتند: هم دوربین‌های مداربسته چهره این مرد را ضبط کرده است و هم آزمایش‌های دی‌ان‌ای نشان می‌دهد او به ما تعرض کرده است، ما خواستار اعدام هستیم.
در ادامه، متهم در جایگاه قرار گرفت. او گفت: قبول دارم غیرقانونی از افغانستان به ایران آمدم اما من اینجا جرمی مرتکب نشده و بی‌دلیل بازداشت شده‌ام.
او ادامه داد: همسر و فرزندم در ایران زندگی می‌کنند اما من قبلاً به دروغ گفته بودم آنها در هرات هستند. چون می‌ترسیدم آنها را به خاطر من از ایران بیرون کنند.
سپس وکیل او به دفاع پرداخت و گفت: پزشکی قانونی درباره نمونه‌هایی که شاکی‌ها مدعی هستند ثابت‌کننده جرم سیاه موکلم است، اظهار نظر نکرده و لازم است کارشناسان پزشکی قانونی صراحتاً درباره نمونه‌هایی که سه شاکی ارائه داده‌اند اظهار نظر کنند.
سپس با توجه به درخواست وکیل متهم، دادگاه ادامه رسیدگی را به بعد موکول کرد.
