در سال ۲۰۱۷، یک جرم عجیب به نام اومواموآ (Oumuamua) در حال عبور از منظومه شمسی مشاهده شد که ۲۴ میلیون سال نوری با خورشید فاصله داشت و دانشمندان را به این باور رساند که اجرام بین ستاره‌ای از این دست در منظومه شمسی ما رایج هستند و تنها در مدار نپتون حدود ۱۰ هزار جرم بین‌ستاره‌ای به اندازه اومواموآ وجود دارد.
یافتن اطلاعات بیشتر در مورد این اجرام می‌تواند به ما کمک کند تا بفهمیم آن‌ها از کجا آمده اند و چگونه در کهکشان سرگردان می‌شوند. همچنین می‌تواند به ما کمک کند تا به بینشی درباره سیستم‌های سیاره‌ای برسیم.
با این حال، محققان باید تعداد بیشتری از آن‌ها را بیابند. دانشمندان قرن‌هاست که احتمال وجود اجرام بین ستاره‌ای را بررسی کرده‌اند و در ابتدا انتظار داشتند که بیشتر مداخله‌گر‌های ستاره‌های بیرونی از مواد یخی باشند.
دانشمندان بر این باورند که اجرام بین‌ستاره‌ای به دلیل کشش گرانشی یک سیاره غول‌پیکر یا گرانش یک ستاره در حال عبور از قسمت بیرونی منظومه‌های سیاره‌ای به بیرون پرتاب می‌شوند. نزدیک شدن سیارات به یکدیگر در منظومه‌های سیاره‌ای نیز می‌تواند اجسام را به بیرون پرتاب کند.
از سوی دیگر، اومواموآ هیچ گونه فعالیت گازی یا خروج گرد و غبار نداشت که غیرمنتظره بود. این احتمال وجود دارد که اوموآموا در هنگام مرگ ستاره‌اش به بیرون پرتاب شده باشد.
ستاره‌شناسان تخمین می‌زنند که تعداد اجرام بین ستاره‌ای در کهکشان راه شیری بیشتر از ستارگان قابل مشاهده است. یافتن تعداد بیشتری از آن‌ها راه جدیدی برای بررسی اسرار کیهان ارائه می‌دهد. آن‌ها امیدوارند که کاتالوگی از اجرام بین ستاره‌ای مشابه فهرست سیارات فراخورشیدی بسازند که از زمان اولین کشف در سال ۱۹۹۲ به بیش از ۵۵۰۰ مورد افزایش یافته است.
