در ادامه به توصیه‌هایی مهم در این زمینه خواهیم پرداخت.
«اگزیستانسیالیسم» (هستی‌گرایی) مستلزم توجه به فقدان هرگونه هدف غایی در زندگی انسان است. براساس این مکتب هیچ چیزی نمی‌تواند به طور کامل تعیین کند که شما چه کسی هستید. در واقع توانایی شما برای ساختنِ مجدد خود، ارزش‌گذاری برای چیزی تازه یا شروع یک پروژه جدید، فقط و فقط از آن شماست.
احساس پوچی بی‌معنایی که گاهی اوقات زمانی که بالاخره به یک هدف طولانی مدت (مثل کسب یک ترفیع بزرگ) دست یافته‌اید، با آن مواجه می‌شوید، می‌تواند گیج‌کننده باشد. این احساس، یادآور این واقعیت است که هیچ عاملی در ذاتِ شما وجود ندارد که از شما بخواهد دستاوردی داشته باشید. پس فقط به خودتان بستگی دارد که چطور زندگی کنید. بر اساس این تفکر، شما باید به طور منطقی با این واقعیت روبرو شوید که آزاد هستید و بنابراین مسئول پروژه‌های خود و معنایی که به آنها می‌دهید، هستید.
در مقابل، براساس آموزه‌های فلسفه رواقی، انسان‌ها به عنوان موجودات اجتماعی می‌بایست راه رسیدن به خوشبختی را پیدا کنند. رواقیون (پیرو مکتب فلسفی یونانی در ۳۰۱ سال قبل از میلاد) معتقد بودند که ذات شما پایدار است و پروژه زندگی، تحقق این طبیعت و شکوفایی است.
آنها معتقد بودند افراد وقتی قضاوت می‌کنند، ارزشی را به یک حالت خیالی نسبت می‌دهند (اگر لاغرتر بودم واقعا عالی بود) و این باور که یک اقدام خاص آن را به واقعیت تبدیل می‌کند (مصرف کمتر شکلات، چهره‌ای را که در نوجوانی داشتم برمی‌گرداند).
اما هر دوی اینها می‌توانند نادرست باشند زیرا چیزهایی که می‌خواهید در واقع می‌توانند برای شما بد باشند و همچنین کنترل کمتری نسبت به آنچه فکر می‌کنید بر آینده دارید. رواقیون فکر می‌کردند که مردم باید سعی کنند رابطه بین حالت عاطفی خود و چیزهایی که می‌خواهند را تعدیل کنند و به دنبال تسلط بر خود باشند تا شکوفا شوند.
برای این منظور، فلسفه رواقی ایجاب می‌کند عادت‌هایی را بشناسید و بپرورانید که ذاتِ شما را با یک دنیای گسترده‌تر در ارتباط قرار می‌دهد – یعنی از خود شروع می‌شود و به خانواده، جامعه، انسانیت و در نهایت کیهان گسترش می‌یابد.
به گزارش نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، اما دیدگاه «روان درمانی انسان‌گرایانه» (برخلاف مکاتب فوق)، راه میانه‌ای را ارائه می‌دهد. این دیدگاه شما را دعوت می‌کند که با دلسوزی به خود نگاه کنید، خود را پیچیده، مسئول و در عین حال ناقص و آسیب‌پذیر ببینید، همیشه درگیر روابط در حال تکاملی هستید که در نهایت به زندگی شما معنا و هدف می‌بخشد.
این بدان معناست که روابط و شناختی که به آنها می‌دهید و از آنها می‌گیرید، تنها مبنای محکمی را برای رویارویی با مهم‌ترین سؤال – «من چگونه هستم؟» – فراهم می‌کند. اما این بدان معناست که شما نیاز دارید تا این روابط، واقعی، مهربان و صادقانه باشند تا بتوانید خود و دیگران را به عنوان افرادی دارای نقض، در حال تکامل و در عین حال منحصربه‌فرد در نظر بگیرید.
