بسیاری تصور می‌کنند که اینترنت از آسمان و میان ابرها به دست ما می‌رسد، اما در حقیقت، این شبکه عظیم در اعماق اقیانوس قرار دارد و امکان استفاده از اینترنت به لطف شبکه‌ای جهانی از کابل‌های زیردریایی فراهم شده است.
بر اساس داده‌های سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، حدود ۱.۳ میلیون کیلومتر کابل زیردریایی در سراسر جهان وجود دارد که روزانه تراکنش‌های مالی به ارزش ۱۰ تریلیون دلار را انتقال می‌دهد.
اما این کابل‌ها چگونه کار می‌کنند؟
کابل‌های ارتباطی زیردریایی از فناوری فیبرنوری بهره می‌برند. این کابل‌ها از چندین لایه محافظ تشکیل شده‌اند تا در برابر شرایط سخت محیطی مقاومت داشته باشند. پس از آماده‌سازی، این کابل‌ها توسط کشتی‌های ویژه در کف دریا قرار داده می‌شوند. در آب‌های عمیق، کابل‌ها مستقیماً روی بستر دریا قرار می‌گیرند، اما در مناطق نزدیک به سواحل معمولاً آن‌ها را در زیر بستر دریا دفن می‌کنند تا از آسیب‌های احتمالی محافظت شوند.
فرایند نصب این کابل‌ها سال‌ها به طول می‌انجامد، زیرا نیازمند برنامه‌ریزی دقیق برای یافتن بهترین مسیر است. از آنجا که این کابل‌ها نقشی حیاتی در ارتباطات جهانی ایفا می‌کنند، نگرانی‌هایی درباره آسیب‌پذیری آن‌ها در دوران جنگ‌های ترکیبی مطرح شده است.
طبق گزارش مؤسسه تحقیقاتی «تیلی‌جئوگرافی»، سالانه حدود ۲۰۰ مورد خرابی در کابل‌های ارتباطی رخ می‌دهد که اغلب ناشی از حوادثی مانند فعالیت‌های ماهیگیری و لنگر انداختن کشتی‌هاست. با این حال، در سال‌های اخیر، مواردی از اختلال عمدی در کابل‌های زیردریایی در دریای بالتیک و منطقه آسیا-اقیانوسیه گزارش شده است که احتمال خرابکاری را مطرح کرده است.
علاوه بر آسیب‌پذیری فیزیکی، این کابل‌ها در معرض شنود و جاسوسی نیز قرار دارند.
اما اگر یک کابل قطع شود چه اتفاقی می‌افتد؟
فرایند تعمیر این کابل‌ها بسیار پرهزینه و زمان‌بر است. کمیته بین‌المللی حفاظت از کابل‌ها اعلام کرده که هزینه تعمیر هر کابل بین ۱ تا ۳ میلیون دلار برآورد می‌شود و ممکن است ماه‌ها به طول انجامد.
بیشتر شرکت‌های مخابراتی از چندین کابل استفاده می‌کنند تا در صورت آسیب دیدن یکی از آن‌ها، ارتباط اینترنتی قطع نشود. با این حال، یک آسیب جدی ممکن است اینترنت را در کل یک کشور مختل کند و اگر حمله‌ای هماهنگ رخ دهد، می‌تواند خدمات جهانی را تحت تأثیر قرار دهد.
