ما اعتراض داریم آقای پزشکیان! رک و صریح و بدون تعارف: روزی که شما رئیس جمهور شدید، ارزش ریال این مملکت 57 درصد بیشتر از امروز بود و یا بهتر است بگویم بیشتر از این لحظه! آن روز با 59 هزار تومان می شد یک دلار آمریکا خرید و حالا با 92 هزار و 550 تومان! و معلوم نیست یک روز بعد و حتی یک ساعت بعد چه می شود؟
ما می دانیم که ابر و باد و مه و خورشید و فلک در این چند ماه دست به دست هم دادند تا آوار مصیبت بر سر دولت دولت شما خراب شود: از ترور مهمان تان در روز تحلیف گرفته تا درگیر نظامی بین ایران و اسرائیل و بدتر از همه بازگشت دیوانه دنیای سیاست به رأس قدرتمندترین حکومت جهان و ریاست جمهور مجدد ترامپ: “سه پلشت آید و زن زاید و مهمان عزیزی برسد” که البته این آخری اگر به ترامپ مربوط باشد که نه مهمان است و نه عزیز.
همه این ها بر ما آشکار است، حتی از محدودیت ها و فشارهای داخلی هم کما بیش آگاهیم. اما هیچ کدام از این ها دلیل موجهی نیست برای سقوط و سکوت:
– سقوط آزاد ارزش پول ملی
– سکوت دولتمردان شما درباره این فاجعه ملی
هر چه باشد، شما رئیس جمهور هستید و دولت در اختیار شماست. اگر مانند قبل در مجلس بودید و شاهد این سقوط بی سابقه بودید، حتماً شما نیز مانند ما به رئیس جمهور مستقر اعتراض می کردید که این چه وضعی است؟!
این حجم از سقوط، طبیعی به نظر نمی رسد آقای پزشکیان! نه در میزان واردات اتفاقی افتاده و نه حتی تقاضای ارز برای سفرهای نوروزی آغاز شده و هنوز کاهش صادرات نفت هم رخ نداده است. آیا عده ای در داخل دارند دلار جمع می کنند؟ برخی خبرها که ما بر صحت و سقم شان واقف نیستیم، این را می گویند. گروهی دارند نرخ سازی می کنند؟ جنک روانی راه انداخته اند؟حتی اگر این ها هم دخیل باشند باز از مسوولیت شما کاسته نمی شود چرا که مسوول مدیریت همین موارد هم شما هستید.
راستی وزارت اقتصاد و بانک مرکزی دقیقاً کجا هستند آقای رئیس جمهور؟! آیا آنها هم مانند بقیه تماشا و نچ نچ می کنند؟ یا کاری هم برای توقف ماشین سقوط ریال انجام می دهند؟ اگر انجام نمی دهند که فرق شان با رفتگر محله شان چیست که او هم کاری برای جلوگیری از ارزش پول ملی انجام نمی دهد؟ اگر هم انجام می دهند، نتیجه اش کو؟ شاید دارند کلا اشتباه می زنند چرا که بی هیچ وقفه ای شاهد افزایش قیمت ارزهای خارجی – حتی افغانی افغانستان – در برابر ریال ایران هستیم.
اصلاً چرا گزارشی درباره علل افزایش قیمت ارز و کارهایی که انجام داده اند یا قرار است انجام دهند نمی دهند؟ این سکوت و بی اعتنایی شان واقعاً زجر آور است آقای پزشکیان! اصلاً چرا نمی آیند جلوی دوربین و هم واقعیت ها را نمی گویند و هم کارهایی که دارند انجام می دهند تا لااقل مردم خیال شان راحت باشد که بالاخره کاری دارد انجام می شود و رها نکرده اند.
آقای پزشکیان!
مردم به شما رأی داده اند و خیلی ها هم به اعتبار چهره ها و رسانه هایی که بدان ها اعتماد داشته اند نام شما را روی برگ های رأی نوشته اند. یادتان هست که به زحمت و تلاش و مجاهدتی برای شما رأی حلال جمع شد. یادتان هست که خیلی ها تا لحظه آخر قهر بودند و سرانجام به امید دستکم اندکی بهبود، قانع شدند که پای صندوق ها بروند؟ و می دانید که نیمی از مردم هم راضی نشدند و رأی ندادند.
هم شما و هم مجموعه حاکمیت یادتان هست که انتخابات اخیر ریاست جمهوری، لب مرزی برگزار شد و می دانید که بزرگ ترین وظیفه شما و سایر حاکمان جمهوری اسلامی این است که اولاً این 50 درصدی را که پای صندوق رای آمدند امیدوار نگه دارید و ثانیاً کاری کنید که آن 50 درصد قهر کرده نیز بازگردند. اگر این اتفاق نیفتد، قرار است دفعه بعد با چند درصد واجدین شرایط انتخابات برگزار شود؟!
خیلی رک می گوییم آقای پزشکیان! هر چند که منکر دستاوردهای معدود ولی مهم شما در برخی عرصه ها از جمله آزادی نسبی فضای اجتماعی، رسانه ای و اینترنتی نیستیم و البته این ها را فقط در حد آغاز راه قابل قبول می دانیم ولی آنچه در عرصه اقتصادی در حال رخ دادن است، نه تنها آن 50 درصد قهر کرده را باز نمی گرداند بلکه آنها را صاحب این ادبیات می کند که به رأی دهندگان بگویند: دیدید گفتیم فایده ای ندارد؟!
همین الان هم می گویند و خیلی از رأی دهندگان به شما ، ابراز پشیمانی می کنند و چهره ها و رسانه هایی هم که حامی شما بوده اند، تحت فشارند.
البته باید مردم را درک کرد؛ کسی که در 6 ماه، 50 درصد از ارزش پولی که توی جیبش دارد کم شود، باید هم ناراحت و عصبی باشد که اگر نباشد عجب دارد.
آقای رئیس جمهور!
نمی شود که نه در تجارت و معامله ای ضرر کنیم، نه پول مان را دزد بزند و نه گمش کنیم ولی شب بخوابیم و صبح بیدار شویم و ببینیم که فقیرتر شده ایم. آن هم نه یک بار و دو شب که مدام و مدام و مدام و باز هم مدام!
آقای پزشکیان!
ایرانی ها دارند فقیر تر می شوند و در ابتدای مسیر فقیر شدن، آدم ها از هزینه هایی مانند تفریح و سفر کم می کنند، سپس از آموزش می زنند، بعد کمتر از قبل کفش و لباس می خرند و فقیرتر که می شوند، از کمیت و کیفیت غذاها می کاهند و مثلاً کمتر غذاهای پروتئینی مانند گوشت می خرند یا آجیل و میوه را کم یا حتی حذف می کنند و در نهایت به حداقل هایی که فقط شکم را سیر کند بسنده می کنند تا فقط زنده بمانند.
با تأسف و تحسر باید گفت که بسیاری از مردم ما در مرحله آخر این فرایند هستند و دیگر گزینه ای برای حذف ندارند. اگر سفره مردم را به طور جدی و بنادین درنیابید، کار نه فقط بر مردم که بر حاکمیت نیز سخت خواهد شد. عجالتاً شما تنها صدای ما مردم در حاکمیت اید؛ در جلسات تان با سران کشور، بگویید که روند فقیر شدن بسیاری از مردم به ته خط رسیده است و این ته خط، تازه آغاز خطری است که دولت و مردم و سرزمین را یک جا تهدید می کند.
