به نقل از ایسنا، کاظم غریب آبادی دبیر ستاد حقوق بشر ایران در نشست حقوق بشری که ظهر امروز با حضور اسدالله اسدی دیپلمات آزاد شده ایرانی و عسکر جلالیان معاون وزیر دادگستری برگزار شد، گفت: یکی از موضوعات امروز در خصوص حوادث و اتفاقاتی است که آقای اسدی ۵ سال در زندان‌های آلمان و بلژیک دو کشور مدعی حقوق بشر بودند ولی آنها خود به حقوق بشر عمل نمی کنند. همانند آن چیزی که در غزه شاهدیم یا جنبش دانشجویی در آمریکا که نشان می دهد این کشورها هیچ صلاحیتی در رابطه با حقوق بشر ندارند.
وی افزود: ۵ خرداد ماه امسال یکسال از آزادی آقای اسدی خواهد گذشت. در ۵ سالی که آقای اسدی در زندان های اروپایی بود اقدامی که دولت آلمان در دستگیری دیپلمات جمهوری اسلامی انجام داد، خلاف حقوق بشر و خلاف کنوانسیون وین بود و بدون هیچ گونه مستندات بود و انواع شکنجه های روحی و روانی را بر او روا داشتند و بعد از آن به زندان بلژیک منتقل شد.
غریب آبادی ادامه داد: در آن زمان برخی ظلم‌هایی که در خصوص آقای اسدی روا داشتند رسانه‌ای می شد ولی خیلی کم بود. ما رسوا می کنیم کسانی را که خود را مدعی حقوق بشر می دانند. این کشورها از حق تماس با خانواده تا اعمال حق عبادت و حق سلامت و نگهداری در فضاهای آنجا او را محروم کردند و شکنجه های روحی و روانی بر او وارد کردند. رفتارهای این کشورها غیرانسانی است. آقای نوری در سوئد و یا ریچارد جان هموطن ارمنی را داریم که دو دهه در انگلیس است و در این ۲۰ سال دولت انگلیس یک روز مرخصی به او نداده است یا کودکی به نام داریوش سلامتی در دانمارک است که بچه معلول را از خانواده گرفتند و به کس دیگری دادند و خانواده اش را از دانمارک اخراج کردند. آیا این حقوق بشر است؟ ان شاالله بتوانیم حقوق بشر غربی را افشا کنیم.
وی افزود: وقتی هموطن ما بی گناه در کشوری گرفتار می‌شود، وظیفه همه اعم از دولت و رسانه و … است که به صحنه بیایند. نقش رسانه‌ها در آگاهی بخشی بسیار کلیدی است.
در ادامه عسکر جلالیان معاون وزیر دادگستری گفت: ۸ هزار زندانی خارجی در کشور داریم و بسیاری از آنها حاضر نیستند به کشورشان بروند بخاطر شرایط خوبی که در کشور ما دارند. با زندانی آنها صحبت می‌کردیم می‌گفتند زندان‌های شما هتل است. بهترین شرایط را برای محکومان خارجی ایجاد می‌کنیم ولی چپ و راست متهم می‌شویم. رسانه‌ها باید در این زمینه بسیار کار کنند. موافقتنامه‌ای را در بلژیک توانستیم نهایی کنیم.
در ادامه اسدالله اسدی دیپلمات آزاد شده ایرانی گفت: ۱۷۸۹ روز دوره حبس خود را در زندان‌های آلمان و بلژیک گذراندم. در حال رانندگی در کشور آلمان به سمت وین محل ماموریتم بودم و به اتفاق خانواده مسیر را طی میکردم. از ۱۰ تیرماه اولین روز کاری خود را شروع کرده بودم و به سمت محل ماموریت خود میرفتم. توسط پلیس آلمان در مسیر متوقف شدیم و بدون اینکه بگویند ما قصد دستگیری شما را داریم. بعد از بررسی مدارک شناسایی، گفتند ماشین را هم باید چک کنند. من گفتم که دیپلمات هستم و مجاز به تفتیش خودروی من نیستید. آنها نپذیرفتند و خودرو را تفتیش کردند و من را به نقطه دورتر منتقل کردند و در آنجا بدون هیچ توضیحی که قصد بازداشتم را داشتند دستبند زدند.
وی افزود: من را در عقب خودروی پلیس قرار دادند و به همین ترتیب هر کدام از اعضای خانواده ام را به پلیس منتقل کردند و در آنجا بلاتکلیف بودیم و باید خانمم دارو مصرف می‌کرد و از ساعت ۱۳ تا ۱۷ مشخص نبود به چه دلیل بازداشت شدیم. این شرایط در رابطه با من و خانواده ام رخ داد در حالی که اصولا آنها حکم دستگیری را نداشتند ولی خانواده ام هم در شرایط من بازداشت کردند. تمام لباس هایم را گرفتم و فقط با زیرپوش و بدون هیچ لباسی مرا به سلول بردند و پتوی کوچکی در آنجا بود و به جز دستشویی فرنگی چیزی در سلول نبود ودسترسی من را به آب قطع کرده بودند وهمین شرایط در مورد خانواده ام بود.
اسدی ادامه داد: حوالی غروب با من صحبت کردند و گفتند اگر حاضر بشوید بدون وکیل صحبت کنید آزاد می شوید. در این مدت مدام گفتم من باید از وکیل بهره مند شوم. برای اینکه از وضعیت خانواده ام اطلاع یابم چند کلمه صحبت کردم که در حال رفتن به محل ماموریتم بودم و شما حق دستگیری من را ندارید. به خانواده‌ام شوک داده بودند که از خودروی آقای اسدی بمب کشف کردیم و اگر صحبت کنید شما زودتر آزاد می شوید. از فرزند کوچکم بازجویی کرده بودند در حالی که زیر سن قانونی بود. بعد از صحبت با من دیگر از افسر پلیس خبری نبود و وقتی از لحاظ جسمی‌گرسنه بودم درخواست کردم چیزی بدهند. به من نان خشک و پنیر چرب دادند بدون نوشیدنی.
وی گفت: آن شب بسیار دشوار بود زیرا مهمترین مشکلم در آن زمان بی خبری از خانواده ام بود. بعد از آن گفتند که خانواده‌ام در هر ایستگاه پلیس بازداشت شدند. بیشتر از ۲۴ ساعت در آن سلول بازداشت بودم. فردای آن روز بنده را از سلول خارج کردند و لباسهایم را دادند و به دادگاهی در بلژیک فرستادند. در آنجا علی رغم اینکه صحن دادگاه بود از حق استفاده از وکیل بی بهره بودم و سفارت کشورم را باخبر نکرده بودند و نهایتا مرا به زندانی در آلمان به مدت ۱۰۱ روز منتقل کردند و پس از آن به همراه ۲۵ زندانی در تیمارستانی در این کشور بردند. در واقع سختگیرانه ترین رژیم حقوقی برای نگهداری من اعمال شد.
