به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روزنامه صبح نو در گزارشی درباره نامه ترامپ به رهبر انقلاب نوشته است؛
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا اخیرا در اظهاراتی از آمادگی خود برای مذاکره با مقامات ایران سخن گفته است. بااین‌حال، نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد تأکید کرده که تاکنون هیچ نامه‌ای در این خصوص دریافت نکرده است. برخی در فضای مجازی این اظهارات را فرصتی برای مذاکره دانسته‌اند؛ اما بررسی دقیق‌تر نشان می‌دهد که این پیشنهاد بیش از آنکه یک ابتکار دیپلماتیک باشد، ادامه سیاست فشار و اجبار است که ترامپ در قبال کشورهای مختلف دنبال می‌کند.
مذاکره یا دیکته کردن خواسته‌ها؟
ترامپ در کنار پیشنهاد مذاکره، صراحتا از تهدیدهای نظامی و تحریم‌های شدیدتر علیه ایران سخن می‌گوید. او بر کاهش نفوذ منطقه‌ای ایران، محدودیت شدیدتر بر برنامه موشکی و تغییر در سیاست‌های داخلی کشور تأکید دارد و در واقع، مذاکره مدنظر او چیزی جز «پذیرش تمام خواسته‌های واشنگتن» نیست. به عبارتی، او انتظار دارد که ایران پیشاپیش شروطی را که آمریکا تعیین می‌کند، بپذیرد و سپس وارد مذاکره شود.
تکرار این سیاست در قبال دیگر کشورها
رویکرد ترامپ در قبال ایران مشابه سیاست او در برخورد با سایر کشورهاست. ترامپ از کمک‌های مالی آمریکا به اوکراین انتقاد کرده و اعلام کرده که واشنگتن باید در قبال این کمک‌ها سهمی از منابع و ثروت این کشور دریافت کند. این دیدگاه، ماهیت کمک‌های آمریکا به اوکراین را از یک حمایت استراتژیک به یک معامله تجاری تنزل می‌دهد.
دولت ترامپ از سوی دیگر با تهدید به اعمال تعرفه‌های ۱۰ درصدی بر کالاهای وارداتی از چین، این کشور را تحت فشار قرار داده است تا امتیازهای اقتصادی بیشتری به آمریکا بدهد. در کانادا و مکزیک، ترامپ با اعلام تعرفه ۲۵ درصدی بر کالاهای وارداتی از این کشورها، عملا آنها را به تغییر سیاست‌های مهاجرتی و کنترل قاچاق مواد مخدر مجبور می‌کند. در غزه هم ترامپ خواستار تسلیم شدن کامل گروه‌های مقاومت و پذیرش شروط اسرائیل شده است و در غیر این صورت، از حمایت‌های بیشتر از رژیم صهیونیستی سخن می‌گوید.
مذاکره در ازای توقف تهدیدات؟!
الگوی رفتاری ترامپ در سیاست خارجی کاملا آشکار است، او ابتدا کشورها را با تهدیدهای اقتصادی، تجاری و حتی نظامی تحت فشار قرار می‌دهد و سپس پیشنهاد مذاکره می‌دهد؛ اما این مذاکرات نه برای یافتن راه‌حلی عادلانه، بلکه برای تحمیل سیاست‌های واشنگتن است. ترامپ عملا به کشورها می‌گوید که اگر خواسته‌های ما را بپذیرید، علیه شما تعرفه سنگین وضع نمی‌کنیم، به شما حمله نمی‌کنیم و تحریم‌ها را تشدید نخواهیم کرد! در عرف دیپلماتیک، مذاکره باید بر اساس احترام متقابل و منافع مشترک انجام شود، نه تحت فشار تهدید و تحریم. اظهارات ترامپ نشان می‌دهد که پیشنهاد مذاکره او نه از سر تمایل به حل مسائل، بلکه به‌عنوان ابزاری برای تحت فشار قرار دادن طرف مقابل است. چنین رویکردی نه‌تنها موجب حل چالش‌ها نخواهد شد، بلکه تنش‌ها را نیز افزایش می‌دهد و باعث بی‌اعتمادی در روابط بین‌المللی خواهد شد.
2727
