به گزارش ورزش سه، نوشاد عالمیان که مطرح‌ترین چهره تنیس روی میز ایران محسوب می‌شود و در تمام رده‌های تیم ملی در این رشته حضور داشته است، در بازی‌های آسیایی جاکارتا مدال برنز را در بخش انفرادی کسب کرده بود و در بازی‌های آسیایی هانگژو هم در بخش تیمی و دو نفره موفق شد مدال برنز را به دست بیاورد.
نوشاد که در حال حاضر در لیگ فرانسه حضور دارد، امروز در گفتگویی با خبرنگار ما در خصوص بازی‌های آسیایی و شرایط پینگ پنگ در ایران صحبت کرد و توضیحاتی را در خصوص مشکلی که چند سال قبل برای دست او رخ داد و باعث تغییر سبک او شد، ارائه داد.
گفتگو با نوشاد را در ادامه می‌خوانید:
* در بازی‌های آسیایی هانگژو موفق به کسب دو مدال برنز شدید. درباره سطح مسابقات صحبت کن.
با توجه به اینکه در رشته ما، تمام کشورهای قدرتمند دنیا، آسیایی هستند، سطح بازی‌ها خیلی بالا بود اما ما هم تمرینات خوبی داشتیم. در چندین سال اخیر همیشه ذهنیت ما این بوده که در مسابقات جهانی، آسیایی و حتی المپیک مقام بیاوریم و در اردوها هم مدام درباره این موضوع صحبت می‌کنیم. در مسابقات آسیایی جاکارتا من توانستم در انفرادی مقام کسب کنم و از آن به بعد به کسب مقام در تیمی و دوبل فکر می‌کردیم و خدا را شکر توانستیم در هانگژو دو مدال کسب کنیم. شرایط خیلی سخت بود اما توانستیم این کار را بکنیم. کمتر کسی فکر می‌کرد که ما بتوانیم ژاپن را ببریم اما خودمان تیم‌مان را می‌شناختیم و فقط به پیروزی برابر ژاپن و کسب مدال فکر می‌کردیم.
* با توجه به سطح کشورهای آسیایی در تنیس روی میز، مدال طلا یا نقره برای ورزشکاران ایران در این رشته در دسترس است و آیا قبل از مسابقات به آن فکر می‌کردید؟
صد درصد در دسترس است. در حال حاضر ما در تمام رده‌ها مدال برنز را به دست آوردیم و آنجا هم که با بچه‌ها صحبت می‌کردیم، هم‌نظر بودیم که مدال برنز به دست آمده و الان باید به مدال‌های بهتر فکر کنیم. در این دوره هم بعد از بازی با ژاپن که برابر کره قرار گرفتیم، من و نیما در دو بازی اول که باید می‌بردیم، باختیم اما اگر یکی از این دو بازی به نفع ما می‌شد، شرایط کاملا تغییر می‌کرد. البته نکته مهم این بود که با توجه به اینکه همیشه به مدال برنز فکر می‌کردیم و همه هم مدال برنز را تبریک می‌گفتند، یک‌جورهایی راضی شده بودیم اما در مسابقات آینده این شانس را داریم که مدال‌های بهتر را هم کسب کنیم. البته این اتفاق مستلزم این است که زیرساخت و امکانات کافی و دید بزرگتری داشته باشیم تا بتوانیم مقام‌های بهتری کسب کنیم.
* در بازی با کره هم شانس خوبی برای صعود به فینال داشتید.
درست است. ما شانس این را داشتیم که به فینال صعود کنیم اما همانطور که گفتم در شرایطی که ما ژاپن را برده بودیم و شانس صعود به فینال را داشتیم، همه مدال برنز را به ما تبریک می‌گفتند که طبیعی هم بود؛ به هر حال ایران بعد از ۶۵ سال در رده تیمی مدال آورده بود و طبیعی بود که همه تبریک بگویند. من تجربه کسب مدال برنز را داشتم اما با شرایطی که رخ داد فکر میکنم نیما و امیرحسین تا حدودی به این مقام راضی شده بودند. البته ما همه تلاش‌مان را کردیم و در دو بازی هم شانس پیروزی داشتیم. شاید اگر این مسابقه در مرحله یک چهارم برگزار می‌شد، ما کره را می‌بردیم و یا اگر یکی از سه بازی به نفع ما تمام می‌شد، شانس صعود به فینال را داشتیم.
* نیما در مصاحبه‌ای گفته بود برای پیروزی برابر چین باید از کهکشان دیگری بیایند.
واقعا سطح چین خیلی بالاتر است و شاید در رده تیمی این صحبت درست باشد که برای پیروزی برابر آنها باید از کهکشان دیگری بیایند؛ به خصوص که در رده تیمی، تیم برنده باید سه برد بیاورد. واقعا سخت است که یک تیم بتواند سه بازی را از چین ببرد اما در رده انفرادی من با نیما موافق نیستم و حتی خودم چندین بار چینی‌های خوب دنیا را برده‌ام. در واقع من خودم برابر چینی‌ها خوب بازی میکنم اما در راه تیمی خیلی سخت است که بتوان آنها را برد، چرا که حدود ۲۵ سال است که تیم اول دنیا هستند.
* به جز چین کدام کشورها در تنیس روی میز صاحب سبک هستند؟
ژاپن، کره، هنگ کنگ و چین تایپه صاحب سبک هستند و در اروپا هم آلمان، فرانسه و سوئد عالی هستند که ما باید بیشتر تلاش کنیم تا به آنها برسیم.
* از نظر خودت بهترین بازیکن در این رشته چه کسی است؟
از نظر من وانگ چوکین که رنکینگ یک دنیا است و من و نیما در دوبل به آنها باختیم.
* در صحبت‌هایت اشاره کردی که برای کسب مقام‌های بهتر باید زیرساخت‌های لازم را داشته باشیم.
در وهله اول ما نیاز به یک کمپ خیلی خوبی در ایران داریم. البته در حال حاضر کمپ‌های بدی نداریم اما مشکل این است که کمپ‌ها در تهران هستند و در تهران آب و هوا خشک است و شرایط برای تمرین مناسب نیست و من اصلا در تهران تمرین نمی‌کنم. در رشته پینگ پنگ نمی‌توان در آب و هوای خشک تمرین کرد و حتما باید آب و هوا شرجی باشد؛ بنابراین ما باید شمال یا کیش یک کمپ حرفه‌ای داشته باشیم. علاوه بر این ما نیاز به دستگاه‌های بدنسازی، میز و توپ پینگ پنگ خوب داریم. البته مهم‌ترین موضوع، همان کمپ است و تمام کشورهایی که پیشرفت کرده‌اند، در مرحله اول یک کمپ خیلی خوب درست کرده‌اند که ورزشکاران بتوانند تمرین کنند. کسب مدال برنز در بازی‌های آسیایی نشان می‌دهد که ما پتانسیل بیشتری داریم و من از همینجا از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک درخواست میکنم شرایط را برای ما فراهم کنند. ما نیازمند این هستیم که بیشتر از این حرفه‌ای باشیم.
* مدتی قبل عارضه‌ای برای دست چپ تو پیش آمد. درباره این موضوع صحبت کن.
این مشکل حدود ۱۰ سال است که برای دست من رخ داده و من در تکنیک فور هند حس دستم را از دست داده‌ام و نمی‌توانم این تکنیک را اجرا کنم. در واقع در این تکنیک راکتم را در دستم احساس نمی‌کنم. نمی‌دانم نام این بیماری چیست؛ برخی می‌گویند تونل کارپال است و برخی می‌گویند مربوط به اعصاب عضله است اما در هر صورت درمان ندارد و فقط باید کنترل کرد.
* این اتفاق باعث شد سبک بازی‌ات هم تغییر کند.
این مشکلی است که خیلی کم پیش می‌آید و شاید از هر ده هزار نفر، تنها یک نفر دچار آن شود ولی ۴-۵ نفری که در دنیا دچار این مشکل شدند، پینگ پنگ را کنار گذاشتند و نتوانستند ادامه بدهند. خدا را شکر من توانستم کنترل کنم اما ۵-۶ سال هم واقعا افت کردم و به حدی رسیده بودم که ممکن بود من هم کنار بگذارم اما تمریناتم را ادامه دادم. افت کردم اما سبک جدیدی برای خودم درست کردم و الان در دنیا یک سبک منحصربه‌فرد بازی میکنم و کسی نیست که مشابه من بازی کند. خدا را شکر توانستیم کنترل کنیم و حتی یک سبک جدید هم اختراع کنیم (با خنده).
* چه چیزی باعث شد که انگیزه‌ات را حفظ کنی و ادامه بدهی؟
من واقعا عاشق پینگ پنگ هستم و نمی‌توانستم به این فکر کنم که این رشته را کنار بگذارم. با خودم فکر کردم و گفتم راهی نیست و باید کنار بیایم. خیلی سخت بود اما هر چیزی با استمرار درست می‌شود؛ من هم این کار را انجام دادم و با پدرم و آقای لطف‌الله‌‌نسبی تمرین کردم و از همینجا از آنها تشکر میکنم. این تمرینات باعث شد در درازمدت بتوانم دوباره سبکم را پیدا کنم. در آن مدت که افت کرده بودم، به خاطر این بود که سبکم را گم کرده بودم و نمی‌دانستم چطور باید بازی کنم. تکنیکی که نقطه قوت من بود، به نقطه ضعفم تبدیل شده بود. بر همین اساس با پدرم و آقای لطف‌الله‌‌نسبی تمرینات مستمر داشتیم و توانستیم درست کنیم. در واقع علاقه‌ام باعث شد که پینگ پنگ را کنار نگذارم و با مشکلم کنار بیایم.
* حضور نیما در کنارت چه تاثیری در عملکرد تو در طول این سال‌ها داشته است
حضور نیما باعث تداوم کار در هر دوی ما شده است. من و نیما همیشه با هم بودیم و حریف تمرینی یکدیگر محسوب می‌شدیم که این موضوع خیلی مهم بوده است. من و نیما هیچوقت مشکل کمبود حریف تمرینی نداشتیم و از طرفی با حضور پدرم مشکل کمبود مربی هم نداشتیم. این مسئله روی استمرار ما خیلی مهم بود و باعث شد تا الان دوام بیارم. شاید اگر من و نیما و پدرم در کنار یکدیگر نبودیم، نمی‌توانستیم تا الان در این رشته بمانیم اما این تمرینات مداوم باعث ماندگاری ما شد. پیدا کردن حریف تمرینی خیلی سخت است اما با توجه به اینکه این رشته در خانواده ما بود، مشکلی برایمان ایجاد نشد.
* نکته مهم این است که تنیس روی میز متعلق به چین و کشورهای آسیای شرقی است. فکر می‌کنی ما در رشته‌ای که مال کشور دیگری است، تا کجا می‌توانیم پیشرفت کنیم؟
واقعا درست است و پینگ پنگ مال آسیای شرقی است اما من همیشه گفته‌ام ایرانی‌ها پینگ پنگ بلد هستند و این رشته را می‌فهمند و بااستعداد هستند اما این رشته هنوز خوب در ایران دیده نشده است. یک مشکل دیگر هم این است که این رشته واقعا گران است؛ یک راکت ۲۰ الی ۲۵ میلیون تومان است و رویه‌های آن هم ۵ میلیون است. در واقع شاید من و نیما در یک مسابقه ۲۰ میلیون برای رویه هزینه کنیم. این مسائل باعث می‌شود که بچه‌ها از این رشته فاصله بگیرند. در مجموع استعدادهای زیادی داریم و اگر واقعا امکانات بدهند، می‌تواند در مسابقات آسیایی، جهانی و حتی المپیک مقام آور باشد. ایرانی‌ها پینگ پنگ بلد هستند و سبک خاص خودشان را دارند.
* تنیس روی میز درآمد خوبی برای تو داشته است؟
خدا را شکر بد نیست. رشته ما، رشته‌ای است که لیگ دارد و لیگش هم در دنیا حرفه‌ای است. ما در ایران هم لیگ داریم که قبلا خیلی حرفه‌ای تر بود اما مسائل اقتصادی روی لیگ تاثیرگذار بود. در گذشته همه دنیا دوست داشتند به لیگ ایران بیایند، چون پول خوبی می‌دادند. در حال حاضر تنها درآمد ما از لیگ است و جدیدا هم ما استخدام ایران خودرو شدیم و از آن سمت هم درآمدی داریم.
* اصولا ورزشکاران در ایران نسبت به توجهی که به فوتبال می‌شوند، گلایه‌مند هستند. تو از این موضوع ناراحت نیستی؟
من هم مدام می‌گویم رشته ما دیده نمی‌شود. من نمی‌گویم به فوتبال چیزی ندهند؛ به هر حال فوتبال هم رشته پرطرفدار در تمام دنیا است و شرایط متفاوتی دارد. طبیعتا باید به فوتبال هم رسیدگی کرد اما این اتفاق باید در سایر رشته‌ها هم رخ بدهد. نتیجه عدم رسیدگی به سایر رشته‌ها این می‌شود که ما در این دوره بازی‌های آسیایی بدترین نتیجه ۲۰ سال اخیر را گرفتیم. ما استعدادهای زیادی در ایران داریم اما متاسفانه هزینه نمی‌شود و امکانات نمی‌دهند. اگر به رشته ما امکانات بدهند، خیلی می‌تواند مدال‌آور باشد و از طرفی با جذابیتی که این رشته دارد، افراد زیادی به سمت آن می‌آیند.
* در کودکی به اینکه وارد رشته دیگری مثل فوتبال شوی، فکر نکرده بودی؟
نه، همانطور که گفتم پینگ پنگ، رشته خانوادگی ما بوده و به همین دلیل از بچگی پینگ پنگ بازی می‌کردیم. البته بچه که بودم، فوتبالم هم خیلی خوب بود و حتی در سایر رشته‌ها هم استعداد خوبی داشتم اما با توجه به اینکه در خانواده‌ای بودیم که همه پینگ پنگی بودند، فقط این رشته را دنبال کردیم.
* ورزشکار مورد علاقه خودت کیست؟
ورزشکار مورد علاقه به آن شکل نداریم اما بازی‌های مسی را دنبال میکنم و دوست دارم.
* در حال حاضر چه هدفی را دنبال می‌کنی؟
هدف بعدی ما این است که در رده تیمی برای المپیک سهمیه کسب کنیم. فعلا فقط این هدف را دنبال می‌کنیم.
* صحبت پایانی؟
از آقای علیرضا خلیلی‌نیا که عضو هیئت رئیسه فدراسیون هستند، تشکر میکنم که در این مدت در کنار ما بودند و من، نیما و امیرحسین هدایی را در ده پرو تور تا المپیک ساپورت می‌کنند. این یک دلگرمی بزرگ برای ما بوده و توانستیم بدون دغدغه کارمان را انجام بدهیم. آخرین اردوی ما هم در مجموعه توسکا و زیر نظر آقای خلیلی‌نیا بوده است و کمال تشکر را از ایشان دارم. همچنین از آقای رضا حبیب نژاد، رئیس هیئت تنیس روی میز مازندران هم تشکر میکنم که در این مدت برای ما زحمت کشیدند و اکثر اردوهای تیم ملی را هماهنگ کردند.
