ازآنجایی‌که غول‌های گازی مانند اورانوس و نپتون، از متداول‌ترین سیاره‌هایی هستند که در کهکشان راه شیری یافت می‌شوند، این کشف می‌تواند کمک بزرگی به جستجوی حیات باشد.
پژوهش‌های اخیر که با تکیه‌بر شبیه‌سازی کامپیوتری انجام‌شده حاکی از آن است که داخل اورانوس و نپتون، زیر اتمسفر ضخیم، آبی، هیدروژن و هلیوم آن‌ها، لایه‌هایی از موادی همچون نفت و آب وجود دارد.
پیش‌ازاین گفته می‌شد که این غول‌های گازی شاهد باران الماسی در درون خود هستند. حال پژوهش اخیر نشان می‌دهد که یک اقیانوس عمیق از آب نیز، درست زیر لایه‌های ابر در جو هیدروژن-هلیومی این سیارات قرار دارد. طبق نظریه، زیرآب، لایه‌ای از هیدروکربن‌ها وجود دارد (مایعی بسیار فشرده از کربن، نیتروژن و هیدروژن). این لایه‌ها حدود ۸۰۰۰ کیلومتر ضخامت دارند.
طبق شبیه‌سازی‌های کامپیوتری، این دولایه جدا از هم وجود دارند، زیرا دما و فشار درونی سیارات، هیدروژن را از متان و آمونیاک خارج می‌کند. این نشان می‌دهد که در لایه‌ای ضخیم از فضای داخلی عمیق سیاره، مانند زمین، اختلاط کمی از ذرات وجود دارد، ازآنجایی‌که میدان دوقطبی زمین توسط هسته آهنی مایع بیرونی آن ایجاد می‌شود، این غول‌های گازی هیچ میدان مغناطیسی دوقطبی جهانی ندارند.
این‌یک نظریه انتقادی است زیرا ممکن است توضیح دهد که چرا غول‌های یخی دارای میدان‌های مغناطیسی بی‌نظم هستند و هیچ شباهتی به زمین ندارند. این یافته‌های کلیدی از کاوشگر وویجر ۲ ناسا به‌دست‌آمده است که به ترتیب در سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۹ پروازهای اورانوس و نپتون را انجام داد. از آن زمان تاکنون هیچ فضاپیمایی از این دو سیاره بازدید نکرده است.
این نظریه جدید را به لطف پیشرفت‌هایی که یک دانشمند در یادگیری ماشینی ایجاد کرد به دست ارائه شد، چراکه به او اجازه داد یک مدل کامپیوتری را اجرا کند که رفتار ۵۴۰ اتم را هنگام گرم شدن و فشرده شدن شبیه‌سازی می‌کند و این بسیار مهم است که میدان‌های گرانشی تولیدشده توسط مدل او با میدان‌های گرانشی که نزدیک به ۴۰ سال پیش توسط وویجر ۲ اندازه‌گیری شده بود، مطابقت داشت.
